TEVEKKÜL VE KABÜLLENME

*Eminim iş hayatınızda ya da özel hayatınızda zorlu süreçler yaşamışsınızdır Bu süreçlerden çıkabilme motivasyonunuz ne oldu?

GC- Böyle zor durumlarda şöyle bir duygu oluşuyor: Benim babam rahmetli doktordu ve tasavvufu çok benimsemiş biriydi. Biz hep Mevlana’nın, Yunus’un o felsefesi ile büyüdük. Bir yandan o zor dönemlerin tevekkülü ve kabullenmeyi yaşarken, bir yandan da mevcudu değiştirmek için bu durumdan isyankar olarak çıkmıyorum. Kabullenici şekli ile ders alarak çıkıyorum. ‘Ben bunu neden yaşadım? Bu benim başıma neden geldi ve neyi öğrenmem lazım? Sonraki adım ne?’ Aslında insan en zor zamanlarda kendi içindeki gücü keşfediyor. Bazen kolay elde edilmiş bir mutluluk mu, yoksa acılarla yoğrularak gelinmiş yer mi? Bence ikincisi daha değerli. Dostoyevski diyor ki: ‘elinde bir ip var; onunla kendini asabilirsin de, salıncak da yapabilirsin.’ Ben salıncak yaparak gelmeyi seçtim!

İş hayatımız, mevcut özel hayatlarımız bu yüzyılın getirdiği çok madde dünyasında yaşıyoruz ama o madde ile mana içeride dengede olmazsa, ister meditasyon, yoga yapın; ister budizme inanın… Neye inanırsınız inanın, sizin üzerinize bir gücün olduğuna ve sizin dışınızda bir düzenin olduğuna inanmazsanız zor zamanlardan çıkmak imkansız olur!

*Bazen teslimiyet gerekiyor değil mi?

GC- Kesinlikle, aslında burada hayatın bir reçetesi var: hastalıklar yaşanıyor, pandemi yaşandı, depremler yaşanıyor… Düşünsenize yarın öbür gün başımıza daha neler gelir? Hayat bir yolculuk! Şu duayı çok severim: ‘Allah’ım değiştiremeyeceğim şeyler için bana kabullenmeyi, değiştirebileceklerim içinde o cesareti ve gücü ver!’ Bunu çözdüğünüz zaman her şey daha kolay ilerliyor.

DEPREMDE 71 KONTEYNIR YAPTIK

*Deprem demişken hala yaralar sarılmaya devam ediyor. Sizin de aktif olarak orada bulunduğunuzu biliyoruz. Neler yaptınız?

GC- Çok zor dönemlerden geçiyoruz. Yüz şubem de olsa, dünyalar senin de olsa 40 saniyede bütün hayatının yerle bir olacağını hayat hepimize gösterdi. Büyük bir dersti. 11 ilimiz etkilendi ama Antakya’nın yeri bende çok büyük. Gastronomik zenginliğinin olduğu yer ve tam da depremden önce menümüze Antakya mutfağını dahil eden UNESCO gastronomi eviyle işbirliği yapmıştık. Depremden önce her 15 günde bir orada oluyordum. Depremde hemen oradaki şefleri, restoran sahiplerini aradım. Ulaşamadıklarım oldu. Üç gün sonra ekiple oraya gittik. Mutfaklar kurduk, sıcak yemek dağıttık. Sonrasında kalıcı refah daha önemli hale geldi. Mensubu olduğum TÜRYİD derneği ile birlikte tarihi uzun çarşıya tekrar yaşatmak için valilik bize yer gösterdi. 71 tane konteyner yaparak geçici bir uzun çarşı kurduk. Esnafı oraya taşıdık. Oranın bir simgesi vardır: Üç nesildir Antakya mutfağını yaşatan ve ‘Ali Mürdüm’ adında küçük bir esnaf lokantası olan Ali şef eşiyle enkaz altında kalıyor. Ertesi gün kurtulabiliyor. Evi yıkılıyor, iş yeri gidiyor…Ben gittiğimde çadırdaydı, çok mutsuzdu. ‘Gel seni İstanbul’a götüreyim, dedim. ‘Yok, ben Antakya’dan ayrılamam’ dedi. Bunun üzerine O’na bir  prefabrik restoran yaptık. Şu anda orada kazanları kaynıyor.

*Anadolu toprağının yemekleri çok kıymetli ama neden sahip çıkamıyoruz? Dünya çapında marka olabilmesi için ne yapmamız gerekiyor?

GC- Bu kimsenin tek başına yapabileceği bir şey değil. Devlet, STK ve bizlerin ortak akıl üreterek yapılacak bir şey. Bunu başarabilen ülkelere bakmamız gerekiyor. Mesela Peru ve İspanya son yıllarda yükselen mutfaklar. Peru’yu inceledik hatta bir gastroekonomi zirvemizde Peru’nun o dönemdeki turizm bakan yardımcısı bize neler yaptıklarını anlattı. Bu konuyu önce bir devlet politikası halinde ele alıp, bütçe ayırıyorlar. Devlet olarak Perulu şeflerini yurt dışında restoranlar açmaları için onları destekliyorlar. Ülkemizde çok kıymetli şeflerimiz var. Devlet onlara bütçe verecek. Londra’da, Dubai’de nerede istiyorsa orada restoran açmalarını destekleyecek. Devlet bu kişilerin restoranlarının lobi çalışmalarına destek olacak. Bu kişiler gittikleri yerlerde Türk mutfağını tanıtacaklar. Peru bu şekilde 10 şefini gönderiyor ve onlara restoran açıyorlar. Sonrasında da o mutfaklarda kullanılan bütün malzemeleri dünyayı sattılar. Mesela kinoa bu şekilde çıktı. Bakın kinoayı üç dolara satıyorlar, benzer besleyici değere sahip siyez bulgurumuzu 50 sente zor satıyoruz. Tüm bunlar lobi çalışmasıdır, başka türlü olmaz.

TÜKETİCİ ARTIK ÇOK SEÇİCİ

*Gamze Hanım siz sadece restorancılıkta yatırımcının ötesinde kadın girişimcileri destekleyen Melek Yatırımcılar, Toprağın Kadınlarından Sofralara gibi ilham olabilecek projeler içerisinde yer alıyorsunuz, neden?

GC- Eskiden kurumlar sadece kâr amaçlı var olurlardı, vakıflarda fayda yaratmak amacıyla olurdu. Şimdi artık ‘ya, ya da’ dan, ‘hem hem’e geçtik. Kurumlar artık fayda yaratmak zorunda, vakıflar da kâr etmek zorundalar ki sürdürülebilir olsunlar. Dolayısıyla biz kurumlar olarak da toplumsal faydayı da öne çıkarmak zorundayız. Bu konuda duyarlılığım belki kadın lider olmamdan da kaynaklanıyor ama bakıyorum bundan sonra bütün kurumlar bunu böyle yapmak zorunda çünkü artık tüketici de seçiyor. Bunu yapmayan, bunu fark etmeyen markaların müşterisi olmuyor. Artık Z kuşağı buna önem vermeyen markalarda, kurumlarda çalışmak istemiyorlar. Herkes bir anlam peşinde.

Biz mesela gıda artıklarını hayvan barınaklarına gönderiyoruz. Aslında biz etki alanı geniş bir sektördeyiz.  Yıllık  16-17 milyon misafirden bahsediyoruz.  Hal böyle olunca etki alanımızı düşünün! Misafir, menüyü açtığında kadın üreticilerin fotoğraflarını gördüğünde bir etki oluşuyor. ‘Kadından almalı, memleket kazanmalı’ sloganını görmeleri bir farkındalık yaratıyor. Biz bunu yapıyoruz ve aslında bu daha zor çünkü büyük firmalardan alsak daha kolay olacak.  Ayrıca paketleme, lojistik, ürün standartı konularında da mentorluk de yapıyoruz ama biz yapmazsak, siz yapmazsınız, kim yapacak?

*Harikasınız, inanın coşku doldum! Yüzüncü yılımızda Cumhuriyet kadınına yakışır, göreviniz olmadığı halde bir çok misyonu almış ilerliyorsunuz…Yüzüncü yılımızla ilgili ne söylemek istersiniz?

GC- Biz bugün buradaysak, bu konuşmayı yapıyorsak, İzmir’de bu güzel ve anlamlı etkinlikte (Gastrofest) varsak Atatürk’ümüz sayesindedir. Bu memleket için reklamlarımızda da kullandığımız o ‘Seferberlik Çöreği’ni yapan Türk kadınlarımız, Kurtuluş savaşında eşlerine, çocuklarına, babalarına tarhana ile dayanıklı seferberlik çöreğini yapan kadınlarımız.... Böyle de bir hikaye var, biz bunu sahiplendik ve 29 Ekim haftası bütün misafirlerimize dağıttık çünkü bu vatan kolay kazanılmadı. Biz İsviçre’den yıllar öncesinden seçme ve seçilme hakkını almış kadınlar olarak böyle bir liderin, böyle ataları çocuklarıyız! Onun için de bizim umutsuz olmaya hakkımız yok! Tüm bunlarla birlikte biz önce kendimiz aydınlanacağız ve etrafımızı aydınlatacağız!